زندانیان اوین، چه سیاسی و چه محکومان جرایم عادی او را به خوبی می شناسند، چهره او آخرین تصویری است که محکومان به اعدام طی قریب به سی سال گذشته در زندان اوین به چشم دیده اند. او در پناه دیوارهای بلند اوین در سحرگاه اعدام نیازی به پوشاندن چهره اش ندارد.
تصویری از "اسدالله لاجوردی" بر روی میز کارش دارد و خود را شاگرد کوچک آن "استاد" می داند. بارها در جمع زندانیان افسوس خود را چنین بیان کرده است: "حیف که حالا نمی شود آن جوری که باید با شماها برخورد کرد، حیف که دستمان بسته است".
او ساعتها ببشتر از زمان موظف در خانه دوم که نه خانه اول اش یعنی زندان اوین بر سر "خدمت" می ماند تا در این قلمرو بی قانونی حکمرانی کند.
به دستور "مومنی" و با یک تلفن، زندانی به انفرادی منتقل می شود، مهم نیست که این تنبیه براساس آیین نامه زندان بر عهده "شورای طبقه بندی زندان" باشد، تنها اراده او کافی است. گاه بیرون کشیدن یک محکوم به اعدام در سحرگاه واپسین از سلول انفرادی به معضلی بزرگ برای نگهبانان بدل می شود، زجه ها، التماس ها و دست و پایی که به هر وسیله ای گره می خورد تا مگر از مرگ نجات یابد، در این مواقع اما تنها تجربه و قساوت یک نفر است که کارگشاست، "حاج جواد مومنی".
زندان برای او فراتر از یک شغل و یا محل خدمت است. زندان برای او همه چیز است. آزار زندانیان سیاسی، وسیله ای برای ثبات و ارتقای حرفه ای اوست و استیصال و نا آگاهی زندانیان مالی و خانواده هابشان "محل درآمد" قابل توجه او و برخی از اعضای خانواده اش است.
No comments:
Post a Comment