جالب است بدانید در زبان پارسی "جدایی جنسی" وجود ندارد...؛ما هرگز در تاریخ و ادبیات مان به جنسیت اهمیت نداده‌ایم. اگر جایی لازم شده، زنان را در اولویت قرار داده‌ایم.

 

مثلا ضمیر سوم شخص "او" شامل زن و مرد میشود. 

بر خلاف زبان‌های لاتین و عربی...

در زبان پارسی، اگر جایی تاکید بر جنسیت باشد، اولویت با زنان است. 

بر خلاف زبانهای لاتین و اروپایی...

ما میگوییم:

زن و شوهر  

بجای:

husband and wife

ما میگوییم:

 خواهر و برادر

بجای:

brother and sister

ما میگوییم: 

زن و مرد

بجای: 

men an women

حتی ما میگوییم:

 زن و شوهر،

یعنی مرد در ارتباط با همسر هویت "شوهر" پیدا می‌کند. ولی هویت "زن" دست نمیخورد.

بجای اینکه بگوییم:

man and wife

ما نمیگوئیم: mankind،  

می گوئیم: بشریت...

حتی در زبان پارسی، "زن" یک واژه و مفهوم مستقل هست. 

نه مثل wo/man (زائده‌ای کنار مرد).

و اگر بدون تعصب و غرور ملی نیک بنگریم، در اکثر اقوام ایرانی، زن و مرد دوشادوش هم کار میکنند و نسبت به دیگری برتری ندارند...

در شاهنامه حکیم فردوسی نیز در بسیاری از ابیات استاد طوس، زنان را اکرام و تمجید کرده است و شاید به همین دلیل است که ما وطن را مادر (زن) و نام دخترانمان را (ایران) میگذاریم... 

تکثیر کنید تا ایرانیان بدانند وقتی میگن فرهنگ ۲۵۰۰ ساله یعنی چی